A boy named Lou
Het eerste optreden dat ik in 2007 deed was meteen ongewoon en speciaal. Ik was in Groningen op Noorderslag om de Rockacademie te vertegenwoordigen maar werd en passant door Denvis, the acoustic Spade, gevraagd mee te spelen met zijn band the Real Deal. Een week er voor krijg je op een bepaald moment Denvis aan de lijn en die zegt dan in één adem: “hee Bertuske, lekker kutje van me, ik weet dat je op Noorderslag bent want je moet natuurlijk voor de Rockacademie vippen dus het is een kleine moeite om die sax van jouw in de kofferbak te gooien en met ons mee te komen spelen”. Ja, tegen zoveel poëzie ben ik niet bestand dus ik zeg: “ok man, maar alleen als ik een solo krijg”. Ik hoor de volledig vol getatoeëerde zanger zuchten en zeggen: “Omdat jij het bent”.

Vervolgens komt er nog een verhaal over zijn vrouw die op alle dag loopt en die op de dag van het optreden volledig “uitgeteld” is. De dag vóór het optreden bel ik hem nog op en vraag hoe het met haar gaat. Ja, die baby kon toch wel ’s gaan komen en hij had zijn vrouw al voorgesteld om mee te gaan naar Groningen, zodat de bevalling het optreden niet persé hoefde te verstoren of andersom. Ik zei, Denvis besef je wel dat er dan in het paspoort van de kleine komt te staan “geboren te Groningen”. Ja hee, dat vond ie effe helemaal niks.

Op de dag zelf had ik in de Oosterpoort nog een borrel die rond 18:00 was afgelopen. Maar rond 17:00 kreeg ik een sms-je: “weeën zijn begonnen”. De hele band was al in Groningen op één van de trompettisten na, die was bij de zanger gebleven omdat hij over een snelle auto beschikte. Het leek me het beste om de stad in te wandelen, wat te gaan eten en de ontwikkelingen maar af te wachten. En jawel, toen ik bij de Japanner zat zo rond 18:20 kwam het bericht: “hoofdje in zicht”. Het optreden stond strak gepland van 22:00-22:45, dus die kleine moest wel doorzetten wilde papa dat nog ooit halen. Rond 19:30 het verlossende sms-je: a boy named Lou. Ik vond het meteen zo goed klinken dat ik eigenlijk op zeker kon zeggen dat moeder en kind het goed maakten. Denvis kennende begreep ik dat ik er rekening mee moest houden dat hij het nèt zou gaan redden en toen ik terug kwam in de Oosterpoort bleek de hele band hetzelfde gedacht te hebben. Iedereen zorgde dat ie klaar was. Om 21:15 kwam het bericht dat de trompettist alle snelheidsbeperkingen had genegeerd en met Denvis al bij Zwolle zat dus of we wilden zorgen dat alles klaar stond. Om 22:00 wilde de organisatie ons aankondigen, we hadden al afgesproken om gewoon ’n schema van één van de songs te gaan spelen en er om beurten op te improviseren, toen hij ineens zwaar zwetend achter het podium stond. “Jongens”, riep hij, “doe de felicitaties straks maar. De set die ik heb doorgemaild, die spelen we niet. We spelen een andere volgorde, ik roep de titels wel en we beginnen met Corazon”. Hij liep het podium op en het werd een te gek optreden.

ThuisBertusPodiumMuziekZolderWoordWinkelContact   /   biebspinselsde oude doosgeneuzelpoeziealbum

Klets
Euforie hormonen11.07.2013
Apache op een klarinet12.01.2011
November slachtmaand25.05.2010
Freddie11.02.2009
Dizzy12.06.2008
Militaire keuring23.03.2008
A boy named Lou25.05.2007
Muziek in de Lage Landen26.10.2006
Vessem10.09.2005