Het is me wat met dat vinyl
'Vinyl komt terug, heb ik gehoord' zegt mijn zwager die de ballen verstand heeft van wat er de afgelopen veertig jaar is gebeurd op de weg die de muziek aflegt vanaf de lippen van de zanger naar het oor van de luisteraar.
'Ach', zeg ik, 'je moet er je niet te veel van voorstellen. Het wordt nooit meer wat het geweest is'. Ik veins wat extra weemoed met deze nostalgische dooddoener om te voorkomen dat hij een geweldig idee gaat poneren. Maar ik ben te laat.
'Waarom ga je ook weer niet LP's maken net als vroeger', zegt hij met verlichte blik. Eigenlijk moet ik hem nu naar eerlijkheid antwoorden 'als ik weer wat geld heb gespaard met live optredens, dan maak ik weer een LP.' Maar laf en lui als ik ben, ga ik dát circuit niet op met iemand die niet thuis is in de complexe geldstromen die winst en verlies bepalen bij een muzikant. Want het is me wat met dat vinyl en dan specifiek met die LP!

Toen de digitale techniek de stabiele wereld van de tachtiger jaren binnen druppelde was het makkelijk roepen dat de langspeelplaat weldra definitief voorbij zou zijn, ondanks dat de grootste spelers in de muziekwereld aanvankelijk hardnekkig bleven vasthouden aan de geldstromen waarop zij al decennia lang feestend ronddobberden: de verdiensten uit het distribueren en verkopen van vinyl. Ze waren maar wat blij toen bleek dat ze dit met het nieuwe schijfje konden voortzetten en maakten in een paar jaar tijd van de CD een wereldwijde publiekswinnaar. Het glanzend product van de samenwerking tussen Philips en Sony werd het einde van menselijk vernuft genoemd en had zonder twijfel een toekomst die verder ging dan ons oog kon reiken. Wij, artiesten, bleven muziek uitbrengen maar 'het maken van een album' verloor iets van zijn ziel. Een CD was té klein té plat té smooth te glad, ik weet het niet, maar je was er gewoon minder trots op.

Ondertussen struikelden achter de schermen de nieuwe geluidsdragertjes over elkaar heen zoals de Minidisk, de Digitale Compact Cassette en de DAT recorder. Wij profiteerden daar weer van omdat we gemakkelijker losse ideeën en repetitie's op konden nemen, pre-producties maken, stukjes editten. Eigenlijk wat ik nu met mijn telefoon doe. Ik herinner me dat ik in de jaren negentig toen ik veel speelde met Raymond van het Groenewoud, altijd rondsjouwde met een Sony Minidisk. Raymond had toevallig gekozen voor de Eindhovense tegenhanger, de Digitale Compact Cassette van Philips. We vonden dat we goed bezig waren maar konden onze opnamen niet met elkaar uitwisselen. Weer een bewijs voor de stelling dat bij de toename van communicatiemiddelen, misverstanden exponentieel toenemen. Hoe dan ook, rond de eeuwwisseling was iedereen er wel van overtuigd dat als je muziek niet op CD stond, dan was hij voor de eeuwigheid verloren. Het kan echter raar lopen.

Dezelfde digitale technieken die het vinyl naar de geschiedenis hadden verbannen door de muziek in nullen en enen te vangen, die maakten binnen één decade èlk schijfje of tape-je overbodig. Want de nullen en enen bleken in staat zich met duizelingwekkend gemak door kabels, door lucht en zelfs door muren heen te spoeden naar het hunkerend oor van de muziekliefhebber, die zich maar al te graag op dit gemak liet abonneren. Je muziek stond in playlisten en het maken van een album was nu ècht van alle magic ontdaan, je kon nog beter een kookboek uitbrengen. Bij een kleine groep artiesten en liefhebbers, noem ze maar hard-core muziekfans, bleef het dan ook wringen. Je wilt iets waar je favoriete muziek op vastgenageld zit. Iets wat je in de kast kan zetten, wat je aan iemand kan geven. En vooral, iets wat ook blijft. Want het streven naar onsterfelijkheid, de overwinning op het vergaan der dingen, het blijft in ons roeren. Gelukkig.

En die opgespoten laag met informatie op het zilveren CD'tje blijkt geen eeuwigheidswaarde te bezitten, sterker nog, over vijftig jaar zou er geen software meer zijn om een toevallig in tact gebleven CD te lezen. Dus weg is je muziek!
Geen wonder dat de gedachte aan de grote ronddraaiende schijf met dat prachtig omhulsel weer overal opdook. Het medium was ook niet gestorven, het lag slechts te slapen. want er was nog steeds één fabriek in ons nederig landje waar LP's werden geperst.
De kreet 'vinyl komt terug' klinkt me dan ook iets té strijdlustig in de oren maar we kunnen wel stellen dat de LP als enige geluidsdrager de overgang naar het digitale tijdperk heeft overleefd. Dat maakt de LP chique, dat geeft status. Daarom leggen wij, artiesten, er desnoods geld op toe om er een uit te brengen.
Als ik denk aan alle dozen met LP's die in garageboxen, in Ikeakasten, in schuurtjes en in de gang van muzikanten en van hun managers staan te wachten om nooit verkocht te worden…Dan voel ik liefde. Liefde om je muziek aan te bieden in een mooi verzorgde verpakking op een schijf die tot het einde der tijden goed zal blijven. Omdat het spijkerschrift is.
Zoals een blinde met zijn vinger over vijfhonderd jaar de kleitabletten uit Mesopotamië nog kan voelen, lang nadat papier, word en pages zijn vergeten, zo kan de naald die door de groef butst elk miniem hoogteverschil doorgeven aan een simpele hoorn. En wellicht maakt iemand zich een voorstelling van de muziek die ooit ergens door iemand is gespeeld! En nu maar hopen dat die schijf ronddraait met een snelheid van drie-en-dertig keer per minuut want dan klinkt onze muziek het beste.

ThuisBertusPodiumMuziekZolderWoordWinkelContact   /   biebspinselsde oude doosgeneuzelpoeziealbum

Klets
Het is me wat met dat vinyl20.08.2019
De kinderen van Mitrovica03.11.2011
De muziekindustrie30.08.2007
test TOPTONE POLSTERING01.02.1998
Een sax is een mooi ding01.07.1997
Mooi aan een dwarsfluit?01.07.1997